Kardeş Okul - 2018-2019
"Tercihim Türkçe"
Kardeş Okul Projesi
PROTOKOLÜ YENİLENDİ
"Tercihim Türkçe"
Kardeş Okul Projesi
PROTOKOLÜ YENİLENDİ
Dört yıldır süren ve imzalanan yeni protokolle bir dört yıl daha sürecek olan, kilometrelerce mesafenin arasında hisler ile kurulan köprülere sebep olan "Kardeş Okul: Tercihim Türkçe" projesi bu yılda on beş güzel Bosnalı insanı bizlere kattı.
Tešanj şehrinin "Musa Ćazim Ćatić" lisesine uzanan bu proje, hepimiz için unutulmayacak bir deneyimdi. Türkiye'ye, Türkçe'ye olan ilgileri ile buraya gelen on öğrenci ve beş öğretmen hayranlık dolu bakışları ile kültürümüzü öğrenirken; bizim görevimiz ise onların en iyi şekilde ağırlanmasını sağlamaktı.
Gezilen onca mekân, tadılan her yemek, çekilen tüm fotoğraflar, yeri geldiğinde kullandığımız kelimeler, o kucaklaşmalar ve gülümsemeler bize öğretti ki; dört gün aslında çok uzun bir süre.
İlk günümüzde tatlı bir gerginlikle otobüslerini beklediğimiz andan, Topkapı Saray'ındaki motifleri görünce çocuksu heyecanlarına, doydukları için üzgün olduklarını söyledikleri yemeklerimize uzandık. İstanbul'un gecesinin ayrı bir güzel olduğu kanaatına vardıklarında bir de Türk kahvesini uzattık.
Bir sonraki gün ise Harbiye Askeri Müzesi'nde, askerlerimizi ve mücadele dolu tarihimizi gösterdik; atalarımızı anlattık. Mehteran gösterisi sırasında dolan gözler gördük; onlar için hazırlanmış şen çocukların folklorünü seyrettik, alkış tuttuk. İstiklal Caddesi'nin kalabalığında, bir dondurmacının önünde hep birlikte kahkaha attık.
Üçüncü günün ise hepimizin hayatında özel bir yere sahip olduğuna tüm kalbimle inanıyorum. Son kez aynı masada çatal bıçak seslerini duyduk, Süleymaniye'nin avlusundan Haliç'in manzarasında büyülendik tekrar tekrar. Ve Boğaz'ın tam ortasındayken; ellerimiz dans etmek için kenetlendi, aynı şarkıya eşlik etti herkesin sesi ve devamlı aynı şeyi yineledik; "keşke bu an hiç bitmese..."
Ancak şu gerçekle yüzleştik hepimiz; "Her güzel şeyin bir sonu vardır." Dördüncü gün, vedalaşacağımız yere gittiğimiz arabada diğer yolculuklarımızın aksine şarkı söylenmiyordu, fotoğraf çekilmiyor veya "Gittiğimiz yer için çok heyecanlıyım!" cümlesi duyulmuyordu, çünkü kimse vedalaşmak istemiyordu.
Bırakmak istememenin verdiği tekrar tekrar sarılmalar, dökülen tüm o göz yaşları; gerçekten Bosna Hersek'ten kardeşlerimiz olduğunu kanıtladı bizlere. Giden aracın arkasından el sallarken bu sefer sadece ev sahipleri olarak birbirimize yaslandık, sırtımızı sıvazladık, bu anlatılamayacak kadar özel ve güzel günleri sağlayanlara tekrar tekrar teşekkür ettik. O gün hepimiz evlerimize dönerken içimizdeki boşluğu anlatmaya çalışıyorduk birbirimize, ancak kelimelere ihtiyacımız yoktu, her birimiz aynı boşluğa sahiptik ve bunu yanı başımızdaki Türk kardeşimiz de, ülkesine dönen Bosnalı kardeşlerimiz de hissediyordu.
Asla içimizde bir keşkemiz yok, daha iyisine dair bir hayalimiz de; zira mümkün kılınanın en iyisini yaşadığımıza hepimiz inanıyoruz.
Ve ne zaman konusu açılsa, misafirlerimizin sözü zihnimizde canlanır:
"ARTIK BOSNA HERSEK'TE DE BİR EVİNİZ VAR."
